Rondje Schotland

REISBLOG 16:
Dag 70: donderdag 25 augustus 2016: Grimsby – Wells next the sea:

Te vroeg opgestaan. Ik wil het liefst zo snel mogelijk vertrekken. De sluis staat geheel open twee uur voor hoog water (om 9.30 uur) tot een uur na hoogwater. Als je betaalt (10 Pond) wordt je wel eerder geschut, maar alle schuttijden zijn geboekt door de vissers.
Om half tien gaat inderdaad de sluis open en krijg ik via de marifoon officieel toestemming om de haven te verlaten.
Onder grootzeil, fok en met de motor begin ik aan de afstand van ongeveer 52 zeemijlen. In de Humber wijk ik iets af van de aanbevolen route. Het kan want er zijn geen grote schepen in de buurt op dat moment.
Na de Humber helpt de stroom een beetje mee, de wind is variabel, het zicht is slecht, ik zie geen andere schepen. Voor Wells zie ik aan bakboord een bliksemflits en hoor ik een donderslag. Tegelijkertijd breekt eindelijk de zon door aan stuurboord.
Om acht uur ‘s avonds bereik ik de ingang van Wells next the Sea.
Wat zijn nu de mogelijkheden? A) Doorvaren naar Lowestoft? Dat betekent nog 60 mijl doorvaren. B) Ankeren en bij hoog water en daglicht binnenvaren? C) Of wel naar binnen varen?
Ik kies voor de derde optie, draai de kiel op tot een diepgang van 1,2 meter. Het roer steekt 1,15 meter, als ik de grond raak wil ik het roer omhoog trekken en de kiel verder opdraaien en doorvaren.
Als ik tussen 8 en 9 uur naar de goed verlichte eerste boei vaar gaat het fout. De kiel raakt naast de boei de keien onder het water bij 1,2 meter diepgang, de stroom trekt het schip naar 1,1 meter diepgang. Het is nu te laat om de kiel hoog te draaien, met moeite bereik ik dieper water en ga ankeren. Op dat moment zie ik dat er ongeveer 10 cm water in de kajuit staat. De kiel heeft bij het raken van de keien de binnenkant van de kielkast geraakt waardoor er lekkage is ontstaan.
Het water kolkt naar binnen, ik kan de hoeveelheid niet (met een emmer) hozen.
Omdat het schip zinkende is meld ik dit via een Mayday aan de Coastguard. Humber coastguard reageert direct en vraagt honderduit. Ik wil liever hozen en dring aan op assistentie van de RNLI (de Engelse KNRM) vanuit Wells next the Sea. Het liefst met een krachtige pomp!
Na ongeveer een uur waarin ik water uit het schip hoos arriveert de RNLI met vier personen.
Het water staat nu circa 40 cm hoog in de kajuit. Twee personen komen bij mij aan boord. En jonge vrouw (Angel) en Harmen (een Nederlandse jongeman die op de pannenkoekenboot de Albatros werkt) Ook als er twee personen hozen komt het water steeds hoger. De RNLI haalt een krachtige pomp die vanaf het strand door een kleine bulldozer wordt aangevoerd.
Nu er twee mensen hozen kan ik naar het lek zoeken. Er zitten twee scheuren van 10 tot 15 cm in het onderste deel van de kielkast-behuizing waardoor een flap is losgebroken. Met behulp van een handdoek en beide voeten weet ik de grootste toevoer van water te stoppen. Eindelijk vermindert de hoeveelheid water in de Almare. De grote pomp komt, maar is nu overbodig.
Er wordt besloten om de Almare naar de buitenhaven te slepen. Ik trek het roer omhoog en met behulp van Harmen draai ik de kiel omhoog tot een diepgang van 45 cm. Ook het anker hieuwen we samen; ik had de kracht niet meer om het alleen te doen.
Daarna werd het schip door de rib van de RNLI naar de Buitenhaven gesleept. Ik bleef onderdeks om het lek weer met beide voeten zo dicht mogelijk te houden.
In de Buitenhaven wordt het schip door de RNLI overgedragen aan het personeel van de Port of Wells. De deputy Harbourmaster Simon Blakeley besluit om de Almare door de jachthaven naar de slipway te slepen en daar op een ondiepe plek vast te maken.
Om kwart voor twaalven maken we het schip op die plek vast. Ik krijg een dompelpomp ter beschikking met de mededeling: nu moet je jezelf redden, pompen tot er geen water meer naar binnen komt. Harmen had al toegezegd dat ik op de Albatros zou kunnen slapen, maar ik moest aan boord blijven! Ongeveer om 1 uur ‘s nachts staat de Almare op de schuine helling van de slipway. Ik breng extra lijnen aan naar de kant zodat het schip niet omvalt. Iets na 3 uur stopt de toevoer van water door de scheuren en kan ik het water van de vloer van de kajuit verwijderen.
Mijn eigen bilge pompje heeft constant gedurende 4 uur water weggepompt en geeft daarna om twee uur de geest. Doorgebrand? Om 5 uur kan ik gaan slapen tot kwart over 7. De kussens en de slaapzakken in het voorschip zijn droog gebleven.

Dag 71: vrijdag 26 augustus 2016: Wells next the Sea:

In de loop van de morgen komt de Deputy Harbourmaster Simon aan boord om een voorlopige dichting te maken. Het schip zou anders bij hoog water weer volstromen. Hij zegt bovendien toe om de reparatie van de kielkast for free (gratis) uit te voeren. In het verleden deed hij polyester reparaties. Ik ben hem nog dankbaar!
Om half elf kan ik me melden bij het havenkantoor en gaan douchen. Van de meelevende dames op het kantoor krijg ik zes muntjes, Genoeg om alle zoute kleding te wassen en te drogen.
Tegen twaalven wordt de Almare aan land gehesen door een hoist en met behulp van een tractor naar een plekje op de yard gereden. Nu lig ik volkomen droog. Ik krijg een sleutel van het terrein en mag aan boord blijven slapen. Simon geeft instructie hoe ik zijn werk kan voorbereiden.
In de loop van de dag blijkt dat niet allen de kleding nat is maar ook de kussens van de kajuit. Bovendien heeft bijna alle elektronische apparatuur zoutwaterschade. De boord marifoon, laptop, E-reader, Ipod, tablet, accu boormachine en het bilge pompje werken niet meer.
Na de was kan ik de bergkisten aan stuurboord droogmaken.
Om tien uur ‘s avonds ben ik – doodmoe – gaan slapen.

Dag 72: zaterdag 27 augustus 2016: Wells next the Sea:

Na de douche, het ontbijt en de koffie tegen elven verder gaan schoonmaken. Alle bergkisten zijn nu droog maar nog wel zout.
Ook alle onderweg verzamelde documentatie en alle zeekaarten, twee vaarwijzers zijn zeiknat. Ook het boordboek is nat. Hierin zit alle verzamelde informatie van de Dehler Dehlya 25.
De kussens heb ik onder een afdak gelegd om verder te drogen.
Twee zeekaarten, twee vaarwijzers en een ordner met zeilinformatie liggen nu in de afvalcontainer.
Simon komt dinsdag om de kielkast te dichten. Hij heeft een lang weekend want maandag is het Bank Holiday.
Voor tienen ga ik naar bed. Ik mis de E-reader, tablet en de laptop.
Morgen moet ik mijn I-pod, de hand marifoon en de automatische piloot controleren.

Dag 73: zondag 28 augustus 2016: Wells next the Sea:

Ik lees nu Engelstalige boeken en begin aan de voorbereidende werkzaamheden.
Ik verwijder een deel van de kajuit vloer rondom de kielkast-behuizing en maak de vloer vrij van kitresten. Ik ben er bijna de hele dag mee bezig. Leen een beitel en een zware hamer van een andere zeiler en een visser. De winkels zijn geopend, ik koop een zaag, kit en schuurpapier.
Fish en chips gegeten aan boord bij Sam (een andere zeiler).

Dag 74: maandag 29 augustus 2016: Wells next the Sea:

De rest van het kit van de vloer verwijderd.
De verzekering gebeld en de schade gemeld. Ik had in het weekend al twee keer gebeld, maar er werd niet gereageerd.
Met behulp van de computer van Harmen een voorlopig rapport gezonden aan de verzekering. Armen gaf zijn Apple computer en zijn huis ter beschikking en most zelf pannenkoeken bakken. Het verzenden van foto’s van de schade lukte niet.
Na vier dagen lijken de kussens droog maar ik krijg toch een nat achterste als ik er op zit. Die moeten nog verder drogen.
Morgen wil ik vroeg opstaan om het interieur van de Almare af te plakken met plastic. Ik weet hoeveel rommel het slijpen van polyester geeft.

Dag 75: dinsdag 30 augustus 2016: Wells next the Sea:

Het slijpen veroorzaakt inderdaad veel stof, een masker is nodig. Simon dicht de scheuren af met polyester matjes. Hij maakt een overlap van kielkast-behuizing naar de vloer van de kajuit waardoor het geheel steviger wordt dan oorspronkelijk. Het geheel moet nu drogen.
Morgen zal ik het geheel glad schuren en zal Simon een gel coat aanbrengen.

Dag 76: woensdag 31 augustus 2016: Wells next the Sea:

Voordat Simon de gel coat aanbrengt heb ik het polyester al gladgeschuurd.
Het is een rustige dag, ik kan boodschappen doen en naar de RNLI fietsen om ze uitvoerig te bedanken.
Bij de plaatselijke bieb een korte mededeling van mijn belevenissen op het reisblog gezet. Het thuisfront is nu geheel op de hoogte. En mijn E-mail bekeken. Omdat ik de laatste weken met veel onbeveiligde verbindingen heb gewerkt komt er veel spam mee.
Morgen om 8 uur gaat de Almare weer in het water. Ik zal het roer weer monteren en de kiel naar een diepgang van 1,4 meter brengen. Daarna kan ik naar het ponton in de jachthaven varen.

Dag 77: donderdag 1 september 2016: Jachthaven Wells next the Sea:

Om negen uur ligt de Almare weer in het water en kan ik naar het ponton in de jachthaven varen.
Ik haal gebak voor de personeelsleden van de Port of Wells, ze hebben het verdiend.
‘s Middags betaal ik de rekening voor het verplaatsen van de Almare door de haven, het uit en in het water hijsen met de hoist en voor het gebruikte materiaal. De reparatie uren van Simon werden zoals beloofd niet in rekening gebracht.
Toen de Port of Wells hoorde dat ik de verzekering had ingelicht vonden ze dat ze de bijkomende kosten wel mochten berekenen. Ik was blij met de spontane reactie van Simon. Maar toch is het beter om een gratis reparatie te weigeren! Dan kun je het gehele werk door een polyesterfirma of door een werf laten verrichten. Nu heb ik zelf veel uren besteed aan een reparatie die door de verzekering wordt gedekt.
NB. ik lig in Wells next the Sea, aan de Oostkust van Engeland.
Vanavond kook ik niet maar eet een pannenkoek op de Albatros.
Morgen vaar ik naar Lowestoft!